A. Vasi KÖSE
Bahaettin KARAKOÇ Kırıkhan’a Hoş Geldi
Karakoç soy isimli şairleri ararken karşılaştığım Bahaettin Karakoç’u okudukça tiryakilik halini alan o güzeller güzeli şiirlerinin tadına doymak mümkün olmuyor. Yazar onu tanıtırken diyor ki; “Yaşadıklarını yazan yazarken de yeniden yaşayan Bahaettin Karakoç, gölgesi, çiçeği, kendine özgü bir aroması, lezzeti olan şairlerdendir. Şiirde biçimi bir enstrümana benzetir, bunu da sesin belirleyeceğine özellikle vurgu yapar.” Yarar yönünden ister meyve versin, ister gölge, ister yaş olsun ister kuru, ister bir tenhada dikili dursun, ister bir eşya olarak evimizin bir yerinde otursun, ağaç hep aynı ağaçtır, muhakkak bir yerde ihtiyacımızı karşılar. Sağlam bir etik, ilkeli bir estetik ve helal ölçekli yarar sarmalında şiir de tıpkı bir ağaç gibidir; sanatı besleyen bu üç ana yoldur.” diyen Karakoç bir yerde şiiri tanımlarken de “kalbin bir zikir aracı olan şiir, trajik bir iç yangını, aşkın sıcak kanatları altında doğan bir kutsanmış sözler armonisi ve dört kelimeyle özetleyecek olursak evrensel bir dua biçimidir.” der ve bu tanımlamanın sınırlarını daha da genişleterek “Mutlak Gerçeğe, Mutlak Güzele Yönelmenin dillenişi ve Kalbin Dirilişidir” hükmüyle noktalar.
Kırıkhan’a hoş geldi, şiirler getirdi. Ustaya ve tüm ustalara selam olsun.
Kaynak: KÖSE A. Vasi, “Bahaettin KARAKOÇ Kırıkhan’a Hoş Geldi”, (Ed. Hüseyin UZEL), Konuştuğumuz Dile Serenat 4 – “Şiirin Beyaz Kartalı / Bahaettin Karakoç”, Olay Matbaası, Hatay 2017, s.6.